Niesportowe zachowanie podczas zawodów piłkarskich

O rażącym niesportowym zachowaniu zawodników i osób przebywających na ławkach rezerwowych podczas meczu piłki jako podwyższającym z mocy prawa (Regulaminu Dyscyplinarnego PZPN) wymiary kar za przewinienia związane z grą już pisaliśmy na łamach bloga prawosportowe.pl, a dziś pora na postaci tych różnych niesportowych zachowań, określone Rozdziale III (art. 69 – 77) Regulaminu.

W art. 69, czyli pierwszym w Rozdziale III p.t. „niesportowe zachowanie” mamy uregulowany czyn, a właściwie składniki tego czynu określone jako „słowa i zachowania wulgarne lub powszechnie uznane za obraźliwe”.

Zgodnie z art. 69 § 1 Regulaminu Dyscyplinarnego PZPN (dalej: RD PZPN), za używanie w związku z zawodami piłkarskimi słów lub prezentowanie zachowań wulgarnych lub uznanych powszechnie za obraźliwe wymierza się karę upomnienia, nagany lub karę pieniężną. W § 2 mamy kwalifikowaną postać: „W przypadku, jeżeli słowa lub zachowania wulgarne lub uznane powszechnie za obraźliwe, o których mowa w § 1, kierowane są w stosunku do sędziego, wymierza się karę upomnienia, nagany, karę pieniężną lub karę dyskwalifikacji w wymiarze nie wyższym niż 5 meczów”.

W art. 70  RD PZPN uregulowano czyn określany jako „podważanie decyzji sędziowskich”. W świetle tego przepisu, za podważanie decyzji sędziowskich lub kompetencji sędziów przez zawodników, trenerów, członków sztabu medycznego lub działaczy, wymierza się karę upomnienia, nagany lub karę pieniężną.

Art. 71 – to z kolei regulacja odnosząca się do czynu „samowolnego opuszczenia boiska przez drużynę lub odmowy dalszego rozgrywania meczu”. W przypadku samowolnego opuszczenia boiska przez drużynę lub odmowy dalszego rozgrywania meczu kary wymierzane w stosunku do klubów sportowych jaki i osób fizycznych. Kary dla klubów za ten czyn obejmują: karę pieniężną, nie niższą niż 5.000 zł lub weryfikację zawodów jako walkower lub wykluczenie z rozgrywek, jako najbardziej surową i dotkliwą z kar za ten czyn. Z kolei wobec osób fizycznych wymierzone mogą zostać: kara pieniężna nie niższą niż 1.000 zł lub kara dyskwalifikacji nie niższa niż 1 miesiąc.

Podobnym czynem do samowolnego opuszczenia boiska przez drużynę lub odmowy dalszego rozgrywania meczu jest czyn z art. Art. 71 [1] PZPN, czyli „opóźnienie rozpoczęcia meczu lub wznowienia gry, przerwa w meczu”. Katalog kar w tym przepisie również (podobnie jak w poprzednim przypadku – przyp. M.Ż.) obejmuje kary dla klubów i osób fizycznych. I tak, klub za opóźnienie rozpoczęcia meczu lub wznowienia gry, a także za spowodowanie przerwy w meczu może zostać ukarany karą pieniężną, nie niższą niż 1.000 zł, a osoba fizyczna - karą pieniężną nie niższą niż 1.000 zł lub karą dyskwalifikacji nie niższą niż 1 miesiąc.

Groźba lub przemoc – to z kolei czyn uregulowany w art. 72 RD PZPN i tutaj występuje jeszcze odmiana kwalifikowana czynu, czyli ostrzejsza kara za przewinienie, którego adresatem jest sędzia zawodów piłkarskich. Zgodnie z art. 72 § 1.1 RD PZPN, osoba stosująca groźbę, przemoc lub naruszająca nietykalność cielesną sędziego lub innej osoby w związku z meczem piłkarskim lub działalnością w PZPN lub jego organizacjach członkowskich, w szczególności w celu utrudnienia lub uniemożliwienia podjęcia działań, może zostać ukarana karą pieniężną nie niższą niż 2.000 zł, karą dyskwalifikacji, karą zakazu udziału we wszelkiej działalności związanej z piłką nożną lub karą wykluczenia z PZPN.

Zgodnie z § 1.2., w przypadku, gdy groźba, przemoc lub naruszenie nietykalności cielesnej sędziego, o której mowa w § 1.1 ma charakter rażący– kara dyskwalifikacji nie może być niższa niż 1 rok.

W art. 72 § 2 RD PZPN mowa z kolei o odpowiedzialności klubu za przewinienie dyscyplinarne polegające na kierowaniu gróźb i stosowaniu przemocy.  Klub taką odpowiedzialność ponosi, jeżeli co najmniej dwóch zawodników lub działaczy tego klubu dopuszcza się takiego zachowania. Wówczas organ dyscyplinarny może wymierzyć klubowi karę. I tu katalog kar jest bardzo szeroki, od kary pieniężnej, przez weryfikację zawodów jako walkower, dalej przez karę rozgrywania meczu bez udziału publiczności, przez karę zakazu rozgrywania w określonym czasie lub określonej liczby meczów z udziałem publiczności na części lub na całym obiekcie sportowym w miejscowości, będącej siedzibą klubu, aż po wykluczenie z rozgrywek i idąc najdalej po przeniesienie zespołu do niższej klasy rozgrywkowej.

Z kolei zgodnie z art. 72 §3, karom określonym w § 1 i § 2 podlega również ten, kto usiłuje bądź czyni przygotowania do popełnienia powyższych czynów.

Kolejne przewinienie – to z art. 73 RD PZPN – nie jest czynem takiego „kalibru” jak wyżej przytoczone. Oczywiście odnosi się do bardzo ważnej sfery zawodów piłkarskich, czyli informowania o nich, marketingu i tych wszystkich wydarzeń również komercyjnych na około, a mianowicie do konferencji prasowych. „Nieprzybycie osoby zobowiązanej na konferencję prasową” – to nazwa tego deliktu. Tutaj mamy tylko jedną karę – pieniężną. Za nieprzybycie osoby zobowiązanej na konferencję prasową wymierza się karę pieniężną w wysokości od 500 zł.

Art. 74 RD PZPN  to dla odmiany „niesportowy tryb życia”, czyli np. różne „występy” w lokalach typu dyskoteki, kluby nocne i inne czyny, tez takie z grupy chuligańskich. Dzieje się tak dlatego, że w dyspozycji przepisu mowa jest o niesportowym trybie życia lub naruszeniu zasad porządku publicznego.

Także w okresie pandemii, organy nakładały na tej podstawie prawnej kary na zawodników za udział w różnych „domówkach”, z których zdjęcia pojawiały się potem w mediach społecznościowych. Najczęściej były to kary pieniężne. Poza takimi karami przepis przwiduje: karę dyskwalifikacji od 3 miesięcy, a nawet karę wykluczenia z PZPN.

W art. 75 RD PZPN  uregulowana została odpowiedzialność za czyn, polegający na podżeganiu do nienawiści. Zawodnik lub działacz piłkarski, który publicznie lub za pośrednictwem środków masowego przekazu podżega do nienawiści lub przemocy w czasie nie związanym z meczem piłkarskim podlega: a) karze dyskwalifikacji od 3 miesięcy, b) karze pieniężnej, c) karze zakazu udziału we wszelkiej działalności związanej z piłką nożną. Tu istotny jest czas popełnienia czynu – „czas nie związany z meczem piłkarskim”.

Art. 76 RD PZPN – to regulacja dotycząca prowokowania kibiców, czyli np. takiej sytuacji, gdzie zawodnik po strzeleniu bramki udaje się w kierunku sektora kibiców drużyny przeciwnej i zachowuje się w sposób ostentacyjny prowokujący tych kibiców, np. gesty, koszulki z różnymi symbolami noszone pod koszulką meczową i ukazywane kibicom przez podniesienie „meczówki”. Historia piłkarska zna wiele takich sytuacji, a za prowokowanie kibiców, organ dyscyplinarny wymierza karę dyskwalifikacji lub karę pieniężną nie niższą niż 2.000 zł.

I ostatni z czynów z tego rozdziału – to „wypowiedzi poniżające” (art. 77 RD PZPN). Za wypowiedzi lub inne działania, mogące poniżyć w opinii publicznej, narazić na utratę zaufania, potrzebnego do wykonywania powierzonej funkcji lub prowadzenia działalności w sporcie piłki nożnej lub znieważające: członków władz PZPN, związków piłki nożnej, ligi zawodowej, klubów, zawodników, trenerów, sędziów, działaczy sportowych i inne osoby, wskazane w art. 2 niniejszego regulaminu, wymierza się osobom fizycznym, z wyjątkiem kibiców, karę: a) upomnienia, b) nagany, c) pieniężną w wysokości od 500 zł, d) dyskwalifikacji, e) zakazu udziału we wszelkiej działalności związanej z piłką nożną, f) wykluczenia z PZPN.

Na koniec wypada przypomnieć kto należy do kręgu działaczy i „innych osób, wskazanych w art. 2 niniejszego regulaminu”. W art. 2 § 3 RD PZPN wymieniono aż 7 grup osób, którę są działaczami piłkarskimi w rozumieniu regulaminu i są tam także wymienione te „inne osoby”.

I grupę stanowią: członkowie organów władzy, kontroli, jurysdykcyjnych i organów doradczych Polskiego Związku Piłki Nożnej, Wojewódzkich Związków Piłki Nożnej, ich struktur członkowskich, lig zawodowych, klubów i innych organizacji członkowskich, sędziowie, asystenci sędziego, trenerzy, pracownicy oraz współpracownicy PZPN, WZPN i ich organizacji członkowskich, każda inna osoba odpowiedzialna za sprawy sportowe, techniczne, medyczne lub administracyjne w PZPN, WZPN i w ich organizacjach członkowskich, a także każda inna osoba zobowiązana do przestrzegania Statutów, Regulaminów i przepisów PZPN i WZPN.

II grupa to członkowie statutowych organów klubów piłkarskich, a także ich udziałowcy, akcjonariusze, bądź członkowie stowarzyszeń.

III grupa to inne osoby pełniące funkcje kierownicze w sekcjach piłki nożnej.

IV grupa to licencjonowani organizatorzy imprez piłkarskich.

V grupa to kierownicy do spraw bezpieczeństwa oraz spikerzy zawodów piłkarskich.

VI grupa to inne osoby, których zachowanie pozostaje w związku z działalnością podejmowaną w imieniu lub na rzecz Polskiego Związku Piłki Nożnej, Wojewódzkich Związków Piłki Nożnej, ich struktur członkowskich, niezależnie od zajmowanego stanowiska oraz pełnionej funkcji.

Ostatnia, VII grupa to z kolei inne osoby nie wymienione wyżej, a wpisane do sprawozdania z zawodów jako osoby funkcyjne.